"The hardest mountain bike race in the dolomites"
Altijd een mooie ervaring om deze mee te doen. In 2007 had ik deze meegedaan en toen had ik er 7u35 over gedaan.Nu 2 jaar verder en sterker, was mijn ambitie om hier een pak tijd af te doen.
Villabassa ligt in Italie - zuid-Tirol. Dus maakte mijn vrouwke en ik er een verlengd weekend van. Ik had ons een goed hotelleke gereserveerd, zodat we op dat vlak niks te kort kwamen. Donderdag zijn we rond 19.00u aangekomen en konden we direct aan het avondeten beginnen.
Vrijdag rustig 2 meren gaan bekijken in de buurt. Prachtige panorama's en natuur. Bij het eerste meer een wandeltochtje gemaakt. Resultaat de volgende dag stijf in de kuiten. Man man...niks gewoon. Hopelijk is dat tegen zondag weg. Vrijdag was het nog vrij stil in het dorpje, maar langzaam aan zag je heel het evenement tot leven komen in het dorp. Vorig jaar was hier het wereldkampioenschap marathon waar onze Roel Paulissen toen wereldkampioen is geworden. De organisatie van dit evenement was inmiddels aan het 15de jaar toe dus de organisatie was quasi perfect.
Zaterdagvoormiddag startnummer gaan afhalen en later die dag op het eerste stuk van het parcours wat losgereden. Losrijden is relatief want na een paar honderd meter begin je aan een stevige klim van 6km. Na uurtje terug naar beneden om de schijfremmen is goed te testen. In Belgie hebben de schijfremmen nooit de tijd om echt warm te worden. Hier werden de remmen zo warm, dat wanneer je ze losliet ze een rammelend geluid maakte dat na een paar seconden terug verdween. Gek....maar dat zal wel normaal zijn...denk ik dan...misschien door de hitte dat de blokjes tegen de schijf aankomen om vervolgens na af te koelen ze de schijf niet langer raken. Met die (geruststellende) gedachte nam ik vrede....om vervolgens terug tegen 60-70 de helling af te vliegen. Ik zou snel genoeg merken dat er echt iets mis is.
Het weer was niet super te noemen. Overwegend bewolkt en tegen de 20 graden. Zaterdag en zondag was er iets meer zon. Eigenlijk ideaal fietsweer. Te warm zou niks voor mij zijn. Zondagmorgend om 05.45u de wekker en tegen 06u zat ik aan het ontbijt de nodige energie naar binnen te werken. Ik had startnr 648 en mocht mee in het eerste startblok. Weer een massa volk. Rond de 3000 starters voor de 60 en de 120km.
De eerste kms was voorbijsteken bijna onmogelijk, daarna kwam er geleidelijk aan meer ruimte. Ik was zeer gefocused op mijn hartslag. 2 jaar geleden ben ik compleet leeg aangekomen. Dit jaar wou ik zeker tot en met de 2de lange klim niet te diep gaan. Het ging vrij goed. Nooit mijn overslag bereikt. Maar bij de lange klimmen aan hartslag +-165 voelde ik aan mijn benen dat dieper gaan niet hoefde. Sommige klimmen duurde bijna een uur. Dus het was oppassen voor jezelf niet op te blazen. De 2de klim is de zwaarste en meest technische. Constant korte klimmen met korte stukken plat vol met wortels en stenen. Om dan te eindigen op skipiste waar sommige stukken zo steil waren dat je te voet naar boven
moest. Dit jaar ter ere van de 15de editie hadden ze deze klim extra zwaar gemaakt en hadden ze in het laatste stuk een extra 400hm gestoken op 2km!! Dat is gemiddeld 20% stijgingspercentage....Gek zijn doet niet zeer. En ik ontzettend blij dat ik op deze 15de editie aanwezig was ;-) Op sommige stukken kon je toch nog even een blik opzij werpen naar het dal om prachtige vergezichten op te nemen...man man....daar doe je het voor. Wat een pracht, en wat een voorrecht om in dit mooi plaatje te mogen rondcrossen.
Dan kwam het gevreesde stuk tussen klim 2 en 3. Ik herinnerde mij van vorige keer dat hier een lang recht pad naar de laatste klim liep. Maar dat eigenlijk een lange uitgestrekte klim op zich was. Dit jaar ging het echter goed. Ik kon een mooie snelheid aanhouden en was fris genoeg om het meeste van het kopwerk op mij te nemen.
Op dit stuk was ik al kapot 2 jaar geleden. Nu voelde ik me nog super dankzij mijn rustigere eerste helft. Aangekomen aan de laatste klim was het nu proberen een goed tempo te vinden dat ietsjes hoger lag dan bij de vorige beklimmingen. Eens aan de top aangekomen (km 99) was het nu 1 lange afdaling. Het zware werk was achter de rug. Ik zag naar mijn polar en realiseerde me dat mijn doelstelling zou moeten lukken.
De laatste kms nog alles gegeven en uiteindelijk op 6u24 binnengereden. 71 minuten sneller als vorig keer. Ik was nog fris bij aankomst, dus achteraf begin je je toch af te vragen of ik niet te voorzichtig heb gereden, Misschien had er toch nog iets meer ingezeten? Misschien onder de 6u? Wie weet.... het zijn allemaal veronderstellingen, zoals de titel van mijn blog zegt: het gevecht tegen mezelf heb ik in ieder geval gewonnen. De lat ligt toch weer wat hoger na vandaag. Rekening houdend dat deze superlange klimmen niet echt op mijn lijf geschreven zijn, kan ik tevreden terugkeren naar Belgie.
Een super-dankuwel voor mijn vrouwke die me heel dit weekend super gesteund heeft. xxx Bedankt lieve schat. xxx
Stats:
Uitslag: 306/1343
tijd: 06:24:17
avg km/u: 18,4
avg hrm: 155
km: 113,2
hm: 3385
Altijd een mooie ervaring om deze mee te doen. In 2007 had ik deze meegedaan en toen had ik er 7u35 over gedaan.Nu 2 jaar verder en sterker, was mijn ambitie om hier een pak tijd af te doen.
Villabassa ligt in Italie - zuid-Tirol. Dus maakte mijn vrouwke en ik er een verlengd weekend van. Ik had ons een goed hotelleke gereserveerd, zodat we op dat vlak niks te kort kwamen. Donderdag zijn we rond 19.00u aangekomen en konden we direct aan het avondeten beginnen.
Vrijdag rustig 2 meren gaan bekijken in de buurt. Prachtige panorama's en natuur. Bij het eerste meer een wandeltochtje gemaakt. Resultaat de volgende dag stijf in de kuiten. Man man...niks gewoon. Hopelijk is dat tegen zondag weg. Vrijdag was het nog vrij stil in het dorpje, maar langzaam aan zag je heel het evenement tot leven komen in het dorp. Vorig jaar was hier het wereldkampioenschap marathon waar onze Roel Paulissen toen wereldkampioen is geworden. De organisatie van dit evenement was inmiddels aan het 15de jaar toe dus de organisatie was quasi perfect.
Zaterdagvoormiddag startnummer gaan afhalen en later die dag op het eerste stuk van het parcours wat losgereden. Losrijden is relatief want na een paar honderd meter begin je aan een stevige klim van 6km. Na uurtje terug naar beneden om de schijfremmen is goed te testen. In Belgie hebben de schijfremmen nooit de tijd om echt warm te worden. Hier werden de remmen zo warm, dat wanneer je ze losliet ze een rammelend geluid maakte dat na een paar seconden terug verdween. Gek....maar dat zal wel normaal zijn...denk ik dan...misschien door de hitte dat de blokjes tegen de schijf aankomen om vervolgens na af te koelen ze de schijf niet langer raken. Met die (geruststellende) gedachte nam ik vrede....om vervolgens terug tegen 60-70 de helling af te vliegen. Ik zou snel genoeg merken dat er echt iets mis is.
Het weer was niet super te noemen. Overwegend bewolkt en tegen de 20 graden. Zaterdag en zondag was er iets meer zon. Eigenlijk ideaal fietsweer. Te warm zou niks voor mij zijn. Zondagmorgend om 05.45u de wekker en tegen 06u zat ik aan het ontbijt de nodige energie naar binnen te werken. Ik had startnr 648 en mocht mee in het eerste startblok. Weer een massa volk. Rond de 3000 starters voor de 60 en de 120km.
De eerste kms was voorbijsteken bijna onmogelijk, daarna kwam er geleidelijk aan meer ruimte. Ik was zeer gefocused op mijn hartslag. 2 jaar geleden ben ik compleet leeg aangekomen. Dit jaar wou ik zeker tot en met de 2de lange klim niet te diep gaan. Het ging vrij goed. Nooit mijn overslag bereikt. Maar bij de lange klimmen aan hartslag +-165 voelde ik aan mijn benen dat dieper gaan niet hoefde. Sommige klimmen duurde bijna een uur. Dus het was oppassen voor jezelf niet op te blazen. De 2de klim is de zwaarste en meest technische. Constant korte klimmen met korte stukken plat vol met wortels en stenen. Om dan te eindigen op skipiste waar sommige stukken zo steil waren dat je te voet naar boven
moest. Dit jaar ter ere van de 15de editie hadden ze deze klim extra zwaar gemaakt en hadden ze in het laatste stuk een extra 400hm gestoken op 2km!! Dat is gemiddeld 20% stijgingspercentage....Gek zijn doet niet zeer. En ik ontzettend blij dat ik op deze 15de editie aanwezig was ;-) Op sommige stukken kon je toch nog even een blik opzij werpen naar het dal om prachtige vergezichten op te nemen...man man....daar doe je het voor. Wat een pracht, en wat een voorrecht om in dit mooi plaatje te mogen rondcrossen. Dan kwam het gevreesde stuk tussen klim 2 en 3. Ik herinnerde mij van vorige keer dat hier een lang recht pad naar de laatste klim liep. Maar dat eigenlijk een lange uitgestrekte klim op zich was. Dit jaar ging het echter goed. Ik kon een mooie snelheid aanhouden en was fris genoeg om het meeste van het kopwerk op mij te nemen.
Op dit stuk was ik al kapot 2 jaar geleden. Nu voelde ik me nog super dankzij mijn rustigere eerste helft. Aangekomen aan de laatste klim was het nu proberen een goed tempo te vinden dat ietsjes hoger lag dan bij de vorige beklimmingen. Eens aan de top aangekomen (km 99) was het nu 1 lange afdaling. Het zware werk was achter de rug. Ik zag naar mijn polar en realiseerde me dat mijn doelstelling zou moeten lukken.
De laatste kms nog alles gegeven en uiteindelijk op 6u24 binnengereden. 71 minuten sneller als vorig keer. Ik was nog fris bij aankomst, dus achteraf begin je je toch af te vragen of ik niet te voorzichtig heb gereden, Misschien had er toch nog iets meer ingezeten? Misschien onder de 6u? Wie weet.... het zijn allemaal veronderstellingen, zoals de titel van mijn blog zegt: het gevecht tegen mezelf heb ik in ieder geval gewonnen. De lat ligt toch weer wat hoger na vandaag. Rekening houdend dat deze superlange klimmen niet echt op mijn lijf geschreven zijn, kan ik tevreden terugkeren naar Belgie.
Een super-dankuwel voor mijn vrouwke die me heel dit weekend super gesteund heeft. xxx Bedankt lieve schat. xxx
Stats:
Uitslag: 306/1343
tijd: 06:24:17
avg km/u: 18,4
avg hrm: 155
km: 113,2
hm: 3385
Geen opmerkingen:
Een reactie posten